Het muizennest

anderen, behalve Ans, die een nuffig pruimenmondje trok en zei:

„Ik kan het geen aardige naam vinden. Dat „brei” vind ik zo, ja, hoe zal ik zeggen, zo banaal!”

„Kind, met je banael!” deed Bep haar na. „Ik vind het gewoon een enige naam.”

„De meeste stemmen gelden,” zei Riek en daar er maar één stem tegen was, werd „Wij van de Brei” aangenomen.

Ans’ lip hing op half zeven, zoals de meisjes haar plaagden als ze ergens over uit haar humeur was.

Maar Nita keek triomfantelijk en Riek, dit ziende, dacht: „Daar komt herrie van, eer je het weet zijn die twee kemphanen slaags.”

Ans zat verbeten in versneld tempo te breien en Nita, telkens spottend naar haar kijkend, liet steek op steek vallen.

„Broddelen zij ons doel!” treiterde Ans. „Dat was ook een beste naam geweest, tenminste voor één van ons!”

„Een kleine variatie op je eerste bedenksel, dat niet in de smaak viel,” nijdaste Nita terug.

Riek kreeg het er benauwd van. Dat ging finaal mis met die twee, dacht ze. Ze luchtte op, toen het huis-telefoontje ging en tante Do aankondigde, dat de thee „gaar” was en gehaald kon worden.

„Ik zal wel even gaan,” deed Nita luidruchtig, als om te laten zien, dat zij hier kind aan huis was.

„We zullen allemaal wat aan de theeschenkerij doen,” stelde Riek vast. „Jij gaat de boel halen, Nita. Ans, jij kunt inschenken, tenminste als je er zin in hebt. Bep dient de koekdelen rond en de rest laat zich feestelijk bedienen. Nou, kienen jullie het zelf maar uit wie de tweede keer zal schenken.”

De vrede was weer bewaard gebleven, dank zij Riek’s tactvol optreden in zake de theeschenkerij.

Nadat, er, door ieder om de beurt voorgelezen was,

77