Het muizennest

Het was een geschreeuw van belang en Riek, lachend en blozend, zat te genieten van al die vrolijke meisjesstemmen.

„Nu doorrijden,” zei tante Dok, die bang was, dat het Riek teveel zou vermoeien.

„Kom je nog eens langs?” vroegen de meisjes en ze wuifden haar na tot ze niets meer van haar zagen.

„Dat was een triomftocht, Riek,” lachte tante Dok. „De meisjes waren echt blij je zo dik en gezond terug te zien.” „Denkt u, dat ik gauw naar school zou mogen?” vroeg Riek zacht. Het weerzien van de vriendinnen had het verlangen naar school weer groter gemaakt.

„Niet te overmoedig worden, meisje,” waarschuwde tante Dok. „Ook dat komt wel, maar ik denk, dat je Dok erg kalm-aan zal doen. Stel je er dus niet te veel van voor.” Maar Riek zei, dat ze niet zou morren, al mocht ze dan ook nog vooreerst niet naar d’r „lieve kippenhok”, ze was immers veel te blij met al het goede van de laatste dagen.

„En er is nog zoveel goeds in het vooruitzicht,” twetter-de Riek’s blije stem. „In deze maand moet de kleine flierefluiter van Zus komen!”

„Dat is waar ook. En je hebt er zoveel aardige kleertjes voor gemaakt, hè, tante Riek? Gezellig werk. Je bent nu zeker zo’n beetje uitgebreid.”

„Ja, wel een beetje,” zei Riek spijtig.

„Dan weet ik goede raad, ik zal je wol naar huis sturen en dan kun je wintervoorraad maken voor de Zuigelingen-Vereniging waar ik voorzitster van ben. Al die kleutertjes kunnen het best gebruiken, je doet er dus een goed werk mee en je helpt mij ook, want ik heb zo’n boel op dat gebied te doen, dat ik steeds tijd tekort kom.”

„Graag, tante Dok. Stuurt u maar een hele bende wol, Riek zal er nuttige zaken van breien. Ik heb nu zo heerlijk veel patroontjes.”

De rit duurde anderhalf uur en toen werd Riek weer netjes voor haar huis af gezet en vreugdevol ontvangen

Het Muizennest.    4