Het muizennest

zonnige, echt zomerse dagen van nu, maakten dat ze het veel erger ging voelen niet eens naar buiten te mogen.

„Vooruit, meisjemaat, we zullen maar weer eens luisteren,” Dokter haalde zijn stethoscoop tevoorschijn en beluisterde Riek’s longen.

Zijn gezicht klaarde hoe langer hoe meer op.

Moeder, die het zag, durfde haast geen adem te halen van spanning.

„Dat is prachtig!” zei hij, terwijl hij de stethoscoop in zijn borstzak opborg. „Geen geluidje meer te horen, Moeder. Wat zou je er van denken, als we de Riekert eens naar de tuin droegen?”

„O, Dok!” Een vreugdekreet van Riek.

„Ik laat me het pretje niet ontnemen Riek zelf naar de tuin te dragen. Moeder, ga gauw een beschut plekje opzoeken en zet die gemakkelijke ligstoel van je man neer, dan kom ik daar met de prinses aangezeild. Heb je iets wat ze om kan slaan?”

„De mooie kimono, die ik van mevrouw Bakker gekregen heb,” drong Riek aan, blij, dat ze het mooie ding waar ze telkens naar had moeten kijken, aan kon doen.

Moeder gooide het verstelwerk haast slordig in de mand in haar grote vreugde, dat er eindelijk eens wat schot in Riek’s ziekte kwam.

Een kwartier later lag Riek in het zonnetje en genoot ze van het perk vol dahlia’s, die ze uit haar raam niet had kunnen zien.

„Ik bel nog eens op om te horen hoe het de jongedame bevallen is,” zei Dokter. „En als ze geen verhoging heeft, dan staat er een rij toertje met tante Dok op het programma.”

„’t Is tè mooi om waar te zijn,” zuchtte Riek.

„Nou, meid, kalm aan en geen hofhouding in de tuin, hoor!”

Dokter wuifde haar vrolijk toe en Riek zwaaide tot hij door de tuindeuren verdwenen was.

45