Het muizennest

„Anders zou ik het niet zeggen.” Riek’s trouwhartige ogen keken haar zo eerlijk aan. „Maar misschien vind jij het niet zo leuk om nog langer te blijven.”

„O, ja, anders was ik heus niet gekomen. Als ik je bij Opa zag, dan had ik altijd het gevoel, dat je me wel weg kon kijken, anders had ik al lang eens gevraagd of je bij me kwam.”

„Nou,” lachte Riek. „Dan hebben we schuilhoekje voor mekaar gespeeld. Ik vond jou zo van boven af! Ik had het gevoel, dat je met dat pension-kind liever niets te maken wilde hebben. Heb ik dat verkeerd gevoeld?” „Neen,” dacht Nita, „als Riek je zó aankeek kon je toch niet helemaal jokken.” En hardop zei ze: „Nou, misschien in het begin wel. Maar dat was maar heel kort, hoor! Naderhand dacht ik vaak, ik wou, dat Riek eens bij me kwam. Als ik je dan zag durfde ik het weer niet te vragen. Ik ben zo’n rare, Riek!”

„Ben je?” lachte Riek. „Ik merk er niets van.”

„Hoe komt het toch, dat jij zo tevreden bent, Riek?” „Omdat ik er reden voor heb. Gunst, kind, je weet niet, hoe’n gezellige boel het bij ons is, Moeder is zo vrolijk en we houden allemaal dol van plagen en gekheid maken. En onze pensiongasten zijn op een enkele uitzondering na, erg aardig. En de tuin! Heb je in het voorjaar onze tuin wel eens gezien? Gewoon een paradijsje! Ik weet het eigenlijk zelf niet, maar het is bij ons enig. Tante Do is dat geen schat?”

Nita had tante Do altijd een erg saai mens gevonden en ze kon haar, Nita, zo vervelend aankijken, net of ze zeggen wou: wat doe jij hier, weelderig nest! Opa had zeker het nodige van haar verteld, want die tante Do was lang niet vriendelijk tegen haar. Maar Riek scheen dol op haar te zijn, dus moest ze toch zeker niet zó naar zijn.

Juist kwam tante Do binnen met, zoals ze zei: „thee voor de dames”. „Dat is een gezellig middagje voor je, hè

26