Het muizennest

„Komt Opa iedere morgen om je bij te werken?” vroeg Nita.

„Nou en öf! Hij helpt me maar fijn, het Ba...” ze slikte de helft gauw in, want het leek haar te familiaar; Nita, die deftige Nita zou het niet kunnen begrijpen.

„Jij schijnt het goed met Opa te kunnen vinden,” verwonderde Nita zich. „Hij is dol op jou, je wordt me tot vervelens toe tot voorbeeld gesteld.”

„Ja, dat moet vervelend zijn,” lachte Riek helder op. „Je denkt nu vast en zeker: wat is die Riek een brave Hendrika! ”

„Een beetje wel,” lachte Nita, aangestoken door die klaterende lach van Riek, die aanstekelijk werkte op ieder die ze hoorde.

„Hij vertelt zeker alleen van mijn deugden, hm, hm! en niet hoeveel keren hij bromde over mijn uitgelatenheid, of over mijn stommiteiten! Ik krijg soms — of liever, ik kreeg soms, want tegenwoordig bromt hij nooit meer — maar een poos geleden dan, kon ik af en toe ongenadig op m’n kop krijgen van hem. Vooral als hij me wel eens hielp met een erg lastige som.”

„Ja, Opa is niet gemakkelijk. Op mij heeft hij vreselijk veel aan te merken, misschien heeft hij wel gelijk, ik bèn nu eenmaal erg gemakzuchtig, of zoals Opa zegt: liever lui, dan moe.”

„Je bent op de H.B.S. niet?”

„Ja, akelig genoeg! Ik kan gewoon niet mee en altijd moet ik weer bij gewerkt worden. Ik voel er gewoon niets voor en ik wou maar, dat Vader me naar kostschool stuurde. Ergens in het buitenland, Lausanne of zo. Zalig!” „Naar kostschool?” verbaasde Riek zich. „Weg van thuis? Wat zou ik dat vreselijk vinden!”

„Vind jij het thuis dan zo leuk?” vroeg Nita en in haar stem was zóveel verbazing, dat Riek in een lach schoot. „Verwondert je dat zo?” vroeg ze dan.

„Ja, eerlijk gezegd wel. Vind je het heus gezellig hier in

24