Het muizennest

Dol op guitenstreken, vol pretjes en grappen. Ach, en zouden die opofferend genoeg zijn om rustig, héél rustig bij haar kind te komen zitten? Waarbij nog kwam, dat de ouders het misschien liever niet zouden hebben.”

„Als ik toch zeg, dat er geen enkele reden van ongerustheid behoeft te zijn,” zei Dokter, toen mevrouw deze mogelijkheid opperde.

Mevrouw beloofde er met de vriendinnen over te zullen spreken en ze dan op het hart te drukken vooral niet te druk te zijn als ze bij Riek kwamen.

„Hèb ik het niet gezegd?” was het een paar dagen later, toen op mevrouw’s verzoek aan de vriendinnen, een weigering van de ouders kwam. „Die denken natuurlijk, dat mijn kind iets heeft, dat hun kinderen aan kan steken.” Tante Do, tot wie ze haar woorden richtte, schudde haar wijze hoofd. „Wind je toch niet zo op, Pau. Weet je zeker, dat jij in het tegenovergestelde geval niet precies hetzelfde had gedaan?”

„Mèt de uitspraak van Dokter Rengers? Neen, honderdmaal neen! Ik had Riek laten gaan, dat weet ik zeker.” „Toch kun je het een ander niet kwalijk nemen, die niet zo goed van vertrouwen is,” vond tante Do. Ook in haar hart was de teleurstelling dat geen van de vriendinnen bij Riek mocht komen. „Er moet iets op te vinden zijn,” dacht ze en toen ze ’s morgens de kamers van „Baasje” deed, nam ze deze in vertrouwen.

„Baasje” was een oude heer, die al enige jaren bij de familie van Dongen en pension was.

Riek, die van hem ook al een favoriet was, had hem met deze naam vereerd, omdat ze vond, dat hij haar Moeder wat terroriseerde en ondanks zijn vele goede hoedanigheden soms erg ongemakkelijk en bazig kon zijn. Meneer van Bellen was oud-leeraar, weduwnaar en wat zonderling.

Zijn getrouwde dochter vond, dat Pa een tikje kinds werd en dankte de hemel, dat hij bij „die goeie mevrouw van Dongen” zo best opgeborgen was.

16