Het muizennest

het zag, stond in beraad het lieve hoofd met de donkere krullen in haar armen te nemen en eens echt te koesteren. Maar ze wist, dat Riek’s tranenvloed dan erger zou worden en daarom zei ze flink:

„Moeilijkheden zijn er om overwonnen te worden, kindlief. Het grootste gedeelte van ieders leven is strijd. En uit iedere strijd komen we flinker tevoorschijn, wat dan ook zeker de bedoeling is. Koppetje hoog, meid, en denk maar aan de prettige tijden die komen zullen als het peutert je van Tine en Gé er zal zijn. Weet je, wat je doen moest? Je moest maar vast gaan handwerken voor het kleine ding. Ik zal wol voor je kopen en dan ga je maar zo’n aardig ba'by-jasje en mutsje maken.”

„U weet toch altijd weer iets gezelligs te bedenken,” zei Riek dankbaar terwijl ze haar tranen droogde.

„Zo,” dacht mevrouw van Dongen, toen ze naar beneden ging om het middagmaal te verzorgen. „Nu heeft het kind iets prettigs om over te denken. Zus zal het kunnen begrijpen, dat ik het Riek nu al vertelde. Arm ding, wie weet hoeveel maanden er nog mee heen zullen gaan, dat ze voor het raam ligt en geduld moet hebben en zich alle genoegens moet ontzeggen. En als ze nog maar weer de oude Riek wordt! Dokter heeft gelijk, ik word een tobster, maar hoe kan het ook anders, als je je vrolijke kind zó ziet liggen en zelfs haar vrolijkheid, die ze God zij gedankt nog behouden heeft, moet temperen.”

„Wat is er, Pau?” vroeg tante Do, toen haar zuster de keuken binnen kwam. „Je kijkt zo sip, is er iets met Riek?”

„Jij moet niet alles zo opletten,” trachtte mevrouw van Dongen te ontwijken.

„Moest ik je niet zo goed kennen, zuster! Wat is er, zeg het!”

„Ze was een beetje stil, vond ik en toen vertelde ik haar van Zus. Nu, je begrijpt! Ze werd direct uitgelaten en toen moest ik haar wel remmen, ’t Is toch zielig, Do, dat zo’n

14