Het muizennest

leed in haar leven gehad en nu ze zo oud is geworden kan ze er niet zo gemakkelijk tegenop roeien. Maar, ze is een vrouw, die veel goed heeft gedaan en Pleun moest niet zo hard over haar oordelen.”

„Waarom gaat mevrouw Bakker eigenlijk weg?”

„Ze gaat bij een nicht in huis wonen, die achteruit is gegaan en het geld best kan gebruiken.”

„Nu, wat dat betreft. . .!” lachte Riek. „Wij kunnen het ook goed gebruiken, hè, Muizenmoeder?”

Mevrouw van Dongen werd om haar wat smal gelaat de Muis genoemd door man en kinderen en Riek had vastgesteld, dat hun pension eigenlijk „Het Muizennest” moest heten.

De Muis was in het grote huis de spil waar alles om draaide en het was een feit, dat iedereen altijd om haar riep. Was ze eens een keer uit, iets, dat maar zelden gebeurde, dan klonk van aller lippen heel verbaasd de vraag: „Is ze niet thuis?” alsof het vanzelf sprak, dat de Muis in haar kluis zou zijn.

Ze hadden betere tijden gekend, de van Dongens en zonder bepaald welgesteld te zijn, was hun leven toch gemakkelijk voorbij gegaan.

De heer van Dongen was een goed bekend staand makelaar in onroerende goederen, maar toen een nierkwaal hem op het ziekbed geworpen had, was hij nooit meer de oude, voortvarende man geworden en er waren tijden, dat hij maanden in bed moest liggen. Daardoor was zijn eens zo bloeiende zaak verlopen en het was de Muis geweest, die direct de bakens verzet had en het grote huis productief had gemaakt. Ze wist immers maar al te goed, dat haar man alleen op peil kon blijven, als hij een zéér rustig leven had.

En zo was ze met zuster Do, die altijd bij hen ingewoond had, nadat haar ouders gestorven waren, overeengekomen, om een pension te beginnen. Er werd geen goud aan verdiend, maar ze konden er, mèt het kleine beetje,

12