Mies Demming

64    MIES DEMMING.

oud vriend van vader aan de zorgen van een ander toevertrouw ?”

„Ik vind ’t zoo ellendig,” zei Mies, die vocht met haar opkomende tranen. „Wie weet, hoe vaak vader zich al ziek en naar voelde en ik heb hem zoo dikwijls z’n kwaad humeur verweten.” „Kom, kom, nu niet direct gaan tobben, we hebben allemaal onze ouders wel minder aardige dingen gedaan.”

„Als ’t maar goed afloopt met Vader.”

„Wel ja, denkt u nu maar direct, het allernaarste. Ik ken u zoo niet, Juffrouw Demming, waar is nu al de overmoed, die we van u gewend zijn?”

„Daar komt moeder,” fluisterde Mies. „Zult u haar geruststellen?”

Mevrouw, met geheel ontdaan gezicht, kwam de kamer binnen.

„Wel, mevrouwtje, erg geschrikt?” vroeg Verstraeten, zoo opgewekt mogelijk. „Uw man zal eens flink moeten rusten, iets, dat hij al jarenlang te weinig gedaan heeft.’”

„Ik vrees,” zei Mevrouw en haar stem beefde, „dat zijn ongesteldheid niet zoo onbeteekenend is als u ’t in Uw vriendelijkheid voor ons, wil laten voorkomen.”

„Meneer Verstraeten,” zei Mies opgewekt, „mijn moedertje is nog grooter zwartkijkster dan ik, doe u maar geen moeite haar te overtuigen.” „Dan zit het dus in de familie,” lachte hij. „Nu, mevrouw, wacht u maar rustig af, wat uw eigen dokter van onzen patiënt zegt, u zult eens zien, hoe ’t meevalt.”

„Ik vrees er voor.”

„Hè, Pierlief, doe nou niet zoo somber,” zei Mies, terwijl ze het angstige moedertje naar zich toe trok.

„Mies, Mies, niet zoo wild,” weerde mevrouw af. „Mag ik vanavond nog eens komen hooren