Mies Demming

MIES DEMMING.    63

„Mijnheer ligt te bed. Ik heb ’m samen met dien meneer naar boven gebracht.”

„Mies, ga jij binnen bij dien heer, ik moet eerst naar vader,” zei mevrouw, die met knikkende knieën de trap naar de slaapkamer opging.

„Kalm nou, Moes, ’t zal zoo erg niet zijn,” zei Mies, die zag hoezeer haar moeder geschrikt was. „Frans, ga jij met moeder mee en geef haar wat te drinken.”

In den salon, die Mies nu binnen ging vond ze den heer Verstraeten, die haar hartelijk tegemoet kwam.

„Wat is er met vader?” vroeg ze met trillende stem.

„Niet zoo angstig, juffrouw Demming. Uw vader werd vanmiddag plotseling onwel en was heel even buiten bewustzijn. Wij lieten onmiddellijk een dokter komen, die na een vluchtig onderzoek constateerde, dat uw vader wat overwerkt is en hoog noodig moet rusten.”

„Heeft vader iets aan ’t hart?” vroeg Mies en haar donkere oogen keken hem aan op een manier, die te verstaan gaf, dat ze geen onwaarheid zou dulden.

„Het onderzoek van den dokter was tè vluchtig om dit te kunnen vaststellen,” ontweek hij handig haar vraag. „Maar, we hebben uw huisdokter opgebeld en die zal nu wel gauw hier zijn om hem grondig te onderzoeken.”

„Is vader nu heelemaal bij.”

„Ja, natuurlijk,” stelde hij haar gerust. „We hebben in de auto samen zitten babbelen en hij heeft er nu vrede mee, dat hij geruimen tijd zal moeten rusten.”

„Wat lief van u, hem zelf thuis te komen brengen.”

„Maar, juffrouw Demming, één van de oudste medewerkers, uw vader is gelijk met mijn Vader aan het Blad gekomen. Denkt u nu, dat ik zoo’n