Mies Demming

62    MIES DEMMING.

wijs was gebracht, door de zekerheid waarmee Mies had gezegd: „We zijn toch samen uitgegaan.”

„O, dat gezicht van de Pier!” lachte Mies.

„Mies, hou toch op met dat altijd Pier zeggen,” beknorde mevrouw.

„Ja, Ma,” zei Mies met een gezicht wat ze allen deed schateren. „Ma, wat zult u gebruiken? U weet, ik heb nu spieje, pardon, middelen, mag ik U en boetlief een kleine versnapering aanbieden?”

„Mevrouw, ze is vandaag zóó onuitstaanbaar,” zei Dolly. „Er is weer geen land met ’r te bezeilen.”

„Hè, foei, hoe onaardig! En ik wil allen nogal befui... ik bedoel bedeelen met iets extra-fijns.”

„We zullen de rollen maar omdraaien,” zei mevrouw. „Vandaag zijn jullie mijn gasten.”

„Emmes!” vond Mies.

„Wat zeg je?” vroeg mevrouw.

„Ik zeg, eenig, Ma.”

Het werd een genoegelijk half-uurtje in de lunchroom en Mies vond, dat zooiets nog eens dunnetjes over gedaan moest worden en stelde voor, dat ze „zooals ze daar zaten”, vóór de week om was nog eens gezellig ergens heen zouden gaan en zij dan gastvrouw moest zijn.

Maar ’t zou niet gebeuren, zooals Mies zich dat voorgesteld had. „De dag vol wederwaardigheden” was nog niet ten einde.

Toen ze, na een haastig afscheid van Dolly, want het was laat geworden, zich naar huis spoedden, werd hun opengedaan door de dienstbode, die hen met een benauwd gezicht vertelde, dat meneer met een auto was thuisgebracht en een meneer binnen zat, die mee was gekomen en nu op mevrouw wachtte.

„Waar is mijn man?” vroeg mevrouw, doodelijk ontsteld.