Mies Demming

6    MIES DEMMING.

om iederen morgen sjok, sjok, met hem naar kantoor te trekken en daar alle standjes en booze buien te moeten ontvangen, die eigenlijk rechtvaardig verdeeld moesten worden tusschen het andere personeel en mij.”

„Neen kind, dat geloof ik niet, je bent er pas en zult alles nog niet zoo kunnen doen, als vader het graag wil hebben.”

„Onzin, Moes. Ik doe warempel m’n bert, maar vader is van meening, dat z ij n dochter het strengst behandeld moet worden. Uit angst, dat zijn Directeuren hem ervan zullen verdenken z’n eigen vleesch en bloed voor te trekken, dient hij mij de uitbranders in zulk een ruime mate toe, dat ’t heusch een beetje te bar wordt. Bah! ik wou, dat ik nooit bij den Pipa op bureau gekomen was!”

„Ja, i k heb ’t wel vooruit gezegd. Maar vader en jij wisten ’t beter, ’t Zou, o, zoo prachtig gaan! Moest ik jullie opbruisende naturen niet kennen! Vader en jij zouden hier ook ieder oogenblik ruzie hebben, als ik niet telkens tus-schenbeide kwam.”

„Ja, hoe is ’t gosmensmogelijk! Twee minse, die soo dol en dol veul mit mekaar op hebbe!” „Mies, schei uit met dat nare taaltje en maak voort.”

„Ja, geliefde, nog even een andere blouse zoeken en dan ben ik klaar. Ga u maar vast naar beneden, ik kom wel.”

Mevrouw Demming keerde zich reeds naar de deur, toen haar oog plotseling viel op de blouse, die Mies den vorigen avond had uitgedaan en die nu als een prop op een der stoelen lag.

„Maar, Mies, wat een manier om je goed op te bergen! Hoe dikwijls heb ik je nu al gezegd, dat je je goed netjes uit moest hangen. Je bent toch geen kind meer.”

„Helaas niet,” zuchtte Mies. „Maar de blouse