Mies Demming

EERSTE HOOFDSTUK.

„Mies, sta je op, ’t is al laat, hoor!” riep Mevrouw Demming, terwijl ze ’t hoofd om den hoek van haar dochters slaapkamer stak.

Een geluid als een onderaardsch gerommel weerklonk uit het bed, waar diep in de kussens gedoken, de dochter nog slaapdronken lag.

„Toe, Mies, kom er nu uit,” knorde mama. „Je weet, dat Vader ’t land heeft, als je zoo op ’t laatste oogenblik aan ’t ontbijt komt.”

„Ik heb nog zoo’n slaap,” klaagde de twintigjarige dochter, terwijl er een pruikje ravenzwart haar boven de dekens te voorschijn kwam.

„Dat is nu iederen morgen hetzelfde liedje,” zei haar moeder op verdrietigen toon. „Ik kom je in ’t vervolg niet meer roepen, dan zul je er eindelijk wel uit jezelf uit komen.”

„Och, schat van een moeder,” zei Mies, terwijl ze met een sprong het bed uitvloog en in haar pyama eenige keurige danspassen uitvoerde. „Ook dat is iederen morgen dezelfde aria! Laat me nu eens liggen! En wèt den nog?”

„Hè, Mies, spreek niet zoo leelijk.”

„Dat is zuiver Emsterdemsch, Madra mia.” „Wen je dat toch niet zoo aan, ’t wordt heusch een gewoonte.”

„Geen nood, liefste! Zoolang u er nog bent om op me te hakken, tot zoolang zal het faane Jordaansch, dat Janus de looper me iederen dag laat hooren, geen verderfelijke invloed op me hebben.”

„Schiet nu maar gauw op. Eergisteren heeft Vader ook op je moeten wachten, ’t Gaat hem erg vervelen, hoor!”

„O, hij moest eens weten, hoe ’t m ij verveelt,