Mies Demming

MIES DEMMING.    53

dat ding staat en lees dan voor. Morgen vraagt ie natuurlijk of ik ’t wel gelezen heb.”

„Hè, laat Frans maar voorlezen,” verweerde Mies zich. „Ik lees zoo slecht.”

„Heelemaal niet waar,” zei Frans. „Je leest best, niet waar, Moep?”

„Ja,” beaamde mevrouw Demming. „Ik hoor Mies graag voorlezen.”

„Vooruit, schiet op,” bromde mijnheer al en Mies, bevreesd voor een naderende kwade bui, (het sein stond op storm) nam gauw de courant ter hand.

„Hoe heet de schets, vader?”

„Weet ik ’t! Dat heb ik niet onthouden, maar er staat een malle naam onder, dat weet ik wel. En ik geloof, dat er vanavond maar één schets in staat, dus kan je haar gemakkelijk genoeg vinden.”

Mies doorzocht met koortsachtige haast de courant en eindelijk, daar vond ze de schets.

„Uit een meisjesleven” van Chrysanthème”, las Mies met onvaste stem.

„Zie je wel,” spot-lachte haar vader. „Een mal-looterig pseudo.”

„Neen,” vond mevrouw. „Juist aardig.”

„Nou,” galmde Frans. „Ga nu door, Miesen-kind.”

Eerst haperend, maar dan zichzelf vergetend, las Mies de schets voor, die werkelijk getuigde van veel talent.

Toen ze geëindigd had en de courant kwasi-onverschillig verder inkeek, zei haar moeder: „Een heel gevoelige en mooie schets, vindt jullie ook niet?”

„Ja, wel aardig,” gaf meneer toe. „Een beetje zoet, echt door een vrouw geschreven.”

„Ik vind ’t een fijn ding!” zei Frans.

„En jij, Mies, wat zeg jij er van?” vroeg haar vader.