Mies Demming

ZEVENDE HOOFDSTUK.

Nu kwamen er voor Mies spannende dagen en zeker driemaal per dag gaf ze Dolly een telefoontje om te informeeren, of er nog niets voor haar gekomen was.

Na drie dagen wachten, dagen die haar een eeuwigheid toeschenen, telefoneerde Dolly, dat er een brief voor haar gekomen was.

„Een gewone brief, of een dikke enveloppe?” vroeg Mies gejaagd.

„Neen, je werk zit er niet in,” lachte Dolly, „’t Is een brief van normalen omvang.”

Na kantoortijd holde Mies naar Dolly’s huis en in het gezellige hokje, de hoofden dicht bij elkaar, lazen de meisjes den brief van „Ivan de V erschrikkelijke”.

„Neen, maar, hoe vin-je ’t?” zei Dolly, toen ze den brief ten einde hadden en Mies met een kleur van opwinding en blij-stralende oogen op het papier zat te turen.

„Een uitgesproken talent!” galmde Dolly. „Mies, kind, ik word trotsch op je, ik geloof waarachtig, dat ik een beroemde vriendin zal krijgen.”

„En hij plaatst ’m gauw, zeg!” zei Mies opgewonden.

„Hij plaatst ze alle vier, dat is nog het mooiste van alles,” vond Dolly.

En wat een hoog honorarium, ik dacht, dat je maar een krats voor zoo’n schets kreeg.”

„Kind, je wordt nog schatrijk. Wat ga je met al dat geld beginnen?”

„Ja, daar moet ik nog eens goed over nadenken, ’t lijkt me zoo’n fortuin, als al m’n schetsen geplaatst zijn.”

„Zeg, Mies, spaar voor een motor-car met een

4*