Mies Demming

48    MIES DEMMING.

want ik ontdek onmiskenbare familie-gelijkenis en gaat u nou maar gauw naar hem toe, want hij kijkt aller-izegrimmigst. Juffrouw Demming, tot genoegen.”

„Mijnheer Verstraeten,” boog Mies, licht verbaasd door z’n plotselinge stijf-deftigheid.

Den volgenden dag op kantoor was Dumée een en al belangstelling voor Mies’ verhalen en hij vond, dat ze werkelijk een reuze-bof zou hebben, als haar eerste schetsen direct een plaats zouden krijgen in het meest bekende Dagblad.

„O, maar ’t is nog zoover niet,” zei Mies. „Ivan de Verschrikkelijke” kan ze wel allemaal afkeuren.”

„Daar heb je de zwartkijkster weer,” lachte Dumée. „Mensch, wanneer leer jij toch eens de dingen minder zwart in te zien. ’t Mag bij jou niet goed gaan, alles moet altijd verkeerd gaan.” „Jong, ik wou, dat ik zoo’n zonnige Pallieter-natuur had als jij,” zuchtte Mies. „Maar ik heb den tobberigen aard van m’n goeie moedertje, die ziet de dingen ook altijd van den naarsten kant.”

„Ja, maar Mies, die heeft, naar wat je me vertelde van je vaders humeur, meer reden er toe, dan jij. Waarom j ij af en toe zoo’n tobster bent is me een raadsel, je hebt er absoluut geen reden toe en ’t past heelemaal niet bij je.”

„Och neen, ’t zijn ook maar opkomende tob-gedachten, even daarna zie ik alles weer door een rose glaasje.”

„Pas dan maar op, dat ’t glaasje nooit breekt, want we hebben ’t hier waarachtig wel noodig.” „Seit uwes dat wel, jongeheer! ’t Is hier kem-pleet ’t graf!”

„De krent!” waarschuwde haastig Dumée.

De twee hoofden bogen zich ijverig over hun boeken en toen de heer Denijs binnentrad, hoorde hij de pennen over ’t papier krassen.