Mies Demming

MIES DEMMING.    41

„Ja, kom maar binnen! Kun je mee genieten van Mies’ verhalen.”

„O, is Mies er?” vroeg hij onschuldig.

„Dat wist je niet, moet je zeggen,” plaagde z’n zus. „Anders loop je ook niet naar binnen als er hier gelachen wordt.”

„Och, plaagkind, hou op! Denk je, dat ik lust heb binnen te komen als ik ’t schaapachtig lachje hoor van een van je „tannis”-vriendinnen? Nogal wiedes, dat ik ’m dan smeer!”

„Maar Miesjes zilver klaterlachje, hè,” plaagde Dolly voort.

„Och, malle Mie, ’t was jouw glundere boerin-nen-schater, die ms naar binnen lokte. Maar ... dag Mies, mag ik je eindelijk eens begroeten?” „Eduardus,” knikte Mies genadiglijk.

„Is er nog thee?” vroeg hij, genoeglijk plaatsnemend op een dikke pouffe, die dicht bij Mies lag. „Ik heb een woestijndorst en heb lust emmers thee te drinken.”

„Mies, haal jij even de groente-teil van beneden,” lachte Dolly.

„Is er nog wat lekkers ook?” vroeg Eddy, toen zijn zuster hem een boorde vollen kop thee bracht.

„Ja, er i s nog wat, maar je snoept niet alles op, hoor!” zei Mies, terwijl ze hem het aardige zilveren schaaltje met bonbons voorhield.

„Zeg, kinderen, ik kom jullie eigenlijk iets vragen.”

„Als ’t maar geen geld is,” zei Dolly verschrikt. „Ik zit er deze maand leelijk voor, ik ben, wat je noemt, bludd!”

„’t Zal je meevallen! Ik inviteer jullie allebei om de volgende week Maandag mee te gaan naar het concert, dat Erna Rubenstein in de groote zaal van het Concertgebouw geeft.”

„Goeien hemel, heb je de honderdduizend getrokken, boetlief?” vroeg Dolly.