Mies Demming

32    MIES DEMMING.

Ze bleven nog een poosje prettig doorbabbelen over boeken en vertelden elkaar van hun huiselijke omgeving, toen de tijd van koffiedrinken om was en ze naar den pakkelder gingen, waar Dumée haar zou inwijden in de geheimen van de expeditie.

Onder schertsen en lachen onderwees hij haar, hoe ze de boeken moest verzenden, hoe ze er zorg voor moest dragen, dat de hoekjes niet beschadigd werden en ze kreeg een danig lesje in het plakken van de omslagen, waarbij ze niet mocht morsen en op moest letten, dat de omslag netjes om het verpakte boek sloot.

„Oef,” zuchtte Mies. „Wat een precies werkje. Niets voor mij, hoor! Ik ben de onhandigheid en slordigheid in persoon.”

„O, dat zal u hier wel afleeren,” lachte hij. „Als maar eerst de baas komt om uw werk te controleeren! Dan krijgt u zóóveel uitbranders, dat u van schrik uw slordigheid wel laat varen en de ordelijkheid in persoon wordt. Zoo is het mij ook vergaan.”

„Wat is ’t hier een akelig, ondermaansch hol,” zuchtte Mies.

En daar moet ik nu het grootste gedeelte van den dag doorbrengen. Heeft u geen medelijden met me?”

„Diep! Maar waarom zoekt u geen andere werkkring?”

„Omdat het hier een harde, maar een uitstekende leerschool voor me is.”

„Wat zijn dan uw plannen voor de toekomst? Wilt u uitgever worden?”

Volgens mijn vader ben ik allang uitgever,” „Die is niet kwaad,” schaterde Mies. „Nou, maar daar had u toch de leerschool van Denijs niet voor noodig?” lachte hij.

„Neen, die leert je beter hoe je je geld binnen