Mies Demming

MIES DEMMING.    31

uitbrander van de hooge heeren.”

„Ik vind ’t dol om kennis met ze te maken. Ik dweep met alles wat artist is en met schrijvers vooral.”

„Waarom die voorkeur?” lachte hij.

„Nou,” zei Mies wat haperend. „Eerstens omdat ik dolveel van boeken houd, en dan... ik voel veel voor schrijven, ik bezondig me er zelf wel eens aan, maar, dat weet niemand. Ik zou ’t tfeuis niet durven zeggen, ze zouden me vreese-lijk uitlachen.”

„Zoo gaat het mij ook. Ik maak nogal eens verzen. Maar, ik zou ze ook niet graag thuis laten zien. En weet u wat het mooist van de grap is? Ik heb er eens eenige naar een groot tijdschrift gestuurd, onder pseudoniem natuurlijk en ze werden direct geplaatst. Thuis zijn ze geabonneerd op dat tijdschrift en ze lazen mijn verzen, vonden ze goed en wisten niet, dat ze van mij waren.”

„O, wat eenig,” zei Mies, die vol belangstelling geluisterd had. „En heeft u toen niet gezegd, dat ze van u waren?”

„Welneen, want dan was er geen haar meer aan goed geweest. Moet je net zulke heerlijke, plagerige zussen hebben.”

„Maar wat schitterend, dat ze direct geplaatst werden, dan moeten ze ook bepaald héél goed zijn.”

„Ja, dat gaf me ook wei moed en ik ben er dan ook lustig mee doorgegaan.”

„Toe, laat u me eens wat lezen?”

„Op voorwaarde, dat u mij uw pennevruchten ook laat lezen.”

„O, ’t zijn maar een paar simpele schetsen, ik geloof niet, dat ze goed zijn.”

„Gelijk oversteken,” lachte hij. „Breng ze morgen mee, dan doe ik het ook.”

„Afgesproken,” zei Mies.