Mies Demming

30    MIES DEMMING.

„Een verkwikkelijk vooruitzicht,” lachte Mies. „’t Is wel een enorm zakenman. Tsjonge, zoo-als d i e de boeken er bij z’n cliëntèle instampt, dat is gewoon een wonder. Boeken, die te beroerd zijn, dat je ze leest, die gaan bij hem als koek weg. En hij heeft er kijk op, hoor! Als hij een boek van een auteur aanneemt, geloof dan maar gerust, dat ie er geen strop aan heeft.”

„Hij geeft toch ook wel mooie boeken uit.” „Alsjeblieft! Schrijvers van naam, hoor! Daar verdient ie ook maar geen kleinigheid aan. En daar is ie aanminnig en liefjes tegen, dan lach je je gewoon een aap, zeg! Maar als er zoo’n jong, hongerig auteurtje komt, dan moet je ’m zien. Zijne Majesteit in eigen persoon., De stakkerds krijgen gewoon den indruk, dat het een hooge eer is hun boek bij hèm uitgegeven te krijgen. En hij laat ze lekker in den waan, dat, als h ij ’t niet uitgeeft, een ander ’t zeker niet doet. Naderhand, als ze zien, dat hun werk succes heeft worden ze wel wijzer.”

„Je zoudt het heelemaal niet aan hem zeggen, dat hij zoo is.”

„Neen, hij weet zich allemachtig aardig voor te doen en de menschen die hem maar oppervlakkig kennen, vinden hem beslist een charmante vent.”

„Is mijnheer van Dalen hier al lang?”

„O, ja, wel twaalf jaar, geloof ik. Daar is ie ook soms zoo onbeschoft tegen. Maar aangezien die onmisbaar in zijn zaak is, haalt ie meestal gauw bakzeil.”

„Komen er vaak groote schrijvers hier?”

„Dat zou ik gelooven! De meest bekende en beroemde schrijvers hebben hier hun voetstappen liggen.”

„Komen ze ook wel eens op ons kantoortje?” „Ook wel eens, om te spreken over de correctie. Als u ’t niet erg nauwkeurig doet, krijgt u een