Mies Demming

28    MIES DEMMING.

juffrouw Demming, ik ga aan den arbeid, volg mijn voorbeeld.”

Toen hij weg was, keek Mies haar kantoortje eens rond.

„Hu! wat een donker hok!” zei ze in zichzelf, terwijl ze heel ontevreden keek. „Je ziet hier geen glimpie van ’t daglicht. Er is niet eens ’n raam! ’t Lijkt wel een alcoof! En altijd licht op. Je hebt een gevoel of ’t hier altijd avond is.” Ze nam plaats aan haar lessenaar, die vlak over de glazen deur stond en waardoor men naar het groote kantoor ging.

„Da’s in-genoegelijk,” dacht Mies. „Zoo word ik steeds gecontroleerd. Gelukkig, dat de lessenaar zoo’n heerlijken, hoogen kameelrug heeft, kan de baas m’n hoofd wel zien, maar niet m’n handen. Valt dus nog wel iets te smokkelen en als ik me goed voorover buig ziet ie m’n aanminnige bakkesje ook niet.”

Mies begon met vollen ijver aan het werk, zette in haar mooi, groot handschrift, sierlijke hoofden boven de boeken. Vol voldoening keek ze er naar, die mooie letters waren haar trots en glorie en ze hoopte er de gunst mee te verwerven van haar patroon, die ze in gedachte steeds „de zure krent” bleef noemen.

Toen ze ongeveer een uur gewerkt had, ging de deur van haar kantoortje open en binnen trad „een peenharig jongeling”, zooals Mies hem direct betitelde.

„Frits Dumée,” stelde hij zich voor.

„Mies Demming,” zei ze met een vriendelijken hoofdknik. „Ik hoorde van mijnheer Van Dalen, dat we veel samen zullen werken en ik hoop, dat we ’t goed met elkaar zullen vinden/'

„Aan mij zal ’t niet liggen. '

„Nu en ik houd ook veel van vrede, dus ik heb alle hoop, dat we genoegelijk samen zullen werken.”