Mies Demming

MIES DEMMING.    25

vallen, dan klopt u maar eens bij me aan en dan heb ik zeker wel een plaatsje voor u.”

Mies, een en al verbazing over de vriendelijkheid van den Hoofd-Redacteur, die algemeen bekend stond, als iemand die wat op een afstand was met de redactieleden, dankte hem hartelijk en zei, dat ze, zoo noodig, gaarne gebruik zou maken van zijn vriendelijk aanbod.

Met een hartelijken handdruk nam hij afscheid van haar.

Ze wilde zich net weer aan het werk zetten, toen haar vader binnenstoof.

„Was Verstraeten bij je?” vroeg hij, zijn gezicht een en al verbazing. „Wat kwam hij doen?” Mies vertelde, legde een weinig nadruk op de waardeerende woorden, die hij over haar werk had gezegd.

„Ongeloofelijk! Wat bezielt ’*n! Zóó prachtig is je werk heusch niet.”

„Neen,” zei Mies met een kwasi-onderdanig gezicht.

„Vroeg hij of je in een andere betrekking ging?” „Ja, en toen hij hoorde, dat ik bij Denijs kwam, trok hij een bedenkelijk gezicht en zei, dat Denijs bekend staat als een echt zuurtje en een groote krent! Prettig vooruitzicht!”

„Nonsens!” stoof haar vader op. „Ik heb Denijs leeren kennen als een vriendelijk, voorkomend mensch.”

„Nou ja, dat is geen wonder, hij zal warempel tegen u niet zuur zijn, u geeft z’n advertenties altijd een mooi plaatsje en hij krijgt flink reductie, daar is ie natuurlijk kip-lekker mee.” „Bemoei je niet met dingen die je niet aangaan. En laat jij je maar niet beïnvloeden door Verstraeten, die zelf ook niet zoo bijster vriendelijk is.”

„Voor mij was ie best, ik heb spijt, dat ik niet direct op de Redactie ben gekomen.”