Mies Demming

24    MIES DEMMING.

„Wel, juffrouw Demming, wat heb ik gehoord, gaat u ons binnenkort verlaten?” stoorde een welluidende stem haar in haar gepeins.

Mies keek verschrikt op.

Vóór haar stond de Hoofd-Redacteur van het Dagblad, een op het bureau zeer gevreesd personage.

„Ja, mijnheer,” zei Mies een beetje onder den indruk van het hooge bezoek.

„Uw vader vertelde het me zooeven. Ik vind ’t erg jammer. Uw werk ziet er altijd keurig netjes uit en u heeft een bizonder mooie hand.” Mies, doodelijk verlegen onder dien lof, glimlachte maar een beetje. Naderhand vertelde ze thuis, dat ze geen houding had en zich aangesteld had als een idioot.

Maar de heer Verstraeten dacht er blijkbaar anders over, zijn blik bleef met zichtbaar genoegen rusten op het aardige meisje voor hem, dat licht verlegen over zijn vriendelijkheid, de mooie, donkere oogen neersloeg.

„Bevalt ’t u hier niet op de afdeeling? Is Papa misschien wat streng?”

„Nou en of!” flapte Mies eruit, waarop de heer Verstraeten begon te lachen.

„Waarom komt u dan niet op de Redactie? Ik heb nog wel een plaatsje voor u.”

Maar Mies, terugschrikkend van het idee om in één zaak werkzaam te zijn met haar vader, zei, dat ze de betrekking bij den Heer Denijs al aangenomen had en ’t daar nu maar eens probeeren zou. „Denijs?” vroeg hij. „Is dat die zure uitgever?” „Zuur?” vroeg Mies verschrikt. „Hij was bizonder vriendelijk en vader zegt, dat ik ’t heel prettig bij hem zal hebben.”

„Zoo, nu, ’t is mogelijk, maar hij staat in uit-geverskringen niet zoo gunstig aangeschreven. Een krenterige, zure kerel. Enfin, u moet het dan maar probeeren en mocht ’t u niet be