Mies Demming

MIES DEMMING.    23

bruik van maken.”

„Gaat u al derek?”

„Neen, op ’t einde van de maand.”

„Nou, ik sel je dan wel missen, hoor! Je had altijd ’n frindelijk woord voor me, da’ kan je ook niet van ’n iedereen segge. Nou, ik smeer ’m,” en met een amicalen handzwaai verliet Janus het kantoortje.

Mies begon weer te werken, doch het wilde vandaag niet vlotten. Telkens moest ze even naar buiten kijken, naar de boomen op de gracht, die al begonnen uit te loopen.

Ze stond op en boog zich uit het raam. Lang bleef haar blik rusten op het boompje, vlak voor het Gebouw, dat in het zonlicht net een jong t^ruidje leek, met een doorzichtig sluiertje van teer groen.

„M’n boomen zal ik missen,” dacht Mies. „’t Kantoor van Denijs is in een akelige, drukke stadsbuurt. Nou ja, ik kan niet alles hebben zooals ik ’t graag wil.”