Mies Demming

22    MIES DEMMING.

ging. „Ik moet zorgen een goeden indruk achter te laten bij mijn laatsten patroon.”

Juist was ze klaar met rekeningen schrijven, toen Janus, de looper, zich bij haar aanmeldde.

„Binne se klaar, juffrouw?” vroeg de pootige kerel, die met z’n pet in de hand stond te wachten.

„Al rijt, mesjeu,” zei Mies, die er altijd schik in had, Janus in z’n eigen plat-Amsterdamsch taaltje toe te spreken.

Janus ordende de rekeningen in een groote leêren portefeuille, die hij aan een koperen ketting om zijn hals droeg.

„Janus,” zei Mies, terwijl ze kwasi-aangedaan naar hem keek. „Dat zijn de laatste rekeningen die ik voor je schrijf.”

„Was-t’ u?” vroeg Janus verschrikt, „hoe det soo?”

„Ik verdwijn!” zei Mies op een graftoon.

„Mot gehed?” informeerde Janus belangstellend.

„Heelemaal niet.”

„Vanweges dette?” en Janus’ vingers maakten een tellende beweging.

„Ja, zoo wat,” zei Mies. „Verbetering van positie.”

„Och ja,” zei Janus wijsgeerig. „Je ken beter onder ’n vreempie as onder aages. Evenwel, uws pa is een efïetief rejeele men, maar ja, hè, hoe gaat sooies.”

In het midden latend, wat eigenlijk ging, knikte Janus gemoedelijk met z’n stoeren kop en zei dan:

„Nou, as ik u in een andere betrekking met ies van dienst kan saan, dan hep u maar te kik-ke, hoor! Je mocht es ’n akkefietje kraage van loopwerk of sooies, nie doen, hoor! sel Janus wel voor je opknappe.”

„Dank je wel, Janus,” zei Mies terwijl ze hem een stevigen handdruk gaf. „Dat zal ik zeker onthouden en als ’t noodig is er een goed ge