Mies Demming

16    MIES DEMMING.

„Mies, ga naar boven, je wat opknappen,” zei Mevrouw op bevenden toon.

Mies wilde nog eerst iets terug zeggen, doch Frans sloeg den arm om Mies’ hals en trok haar mee de kamer uit. Want, schoon ze vaak kibbelden, broer en zus, toch waren ze, als er een van de twee een standje kreeg, direct op eikaars handje.

Pas later op den avond had mevrouw het ge-heele relaas gekregen, eerst van haar man, die in zijn overprikkeld zenuwgestel een kleine vergissing van Mies had laten groeien tot een vree-selijk feit en naderhand van Mies, die eerlijk haar vergissing bekend had, doch tevens vertelde, hoe een der oudere bedienden een grove fout had gemaakt en vaders bui daardoor ten volle op haar kopje was neergekomen.

En haar moeder, moe van het steeds laveeren tusschen man en kinderen, had geen ander woord kunnen vinden, dan:

„Ik heb ’t jullie wel gezegd en ’t zal nog wel erger worden.”

Waarop de dochter haar kwaad had toegebeten: „Ik wist wel, dat U zooiets zou zeggen, U weet het altijd zoo goed en U kunt het iemand nog zwarter maken, dan ’t al is met u „’t zal nog wel erger worden.”

En snikkend was Mies op haar bed gaan liggen. Zoo was dan de eerste ontstemming gekomen in het prettige samenwerken tusschen vader en dochter.

En ’t ging al net zooals mevrouw Demming voorspeld had. Vanaf dien eersten keer kwam er hoe langer hoe meer ontevredenheid aan weerskanten.

Mies deed haar best op kantoor en beging niet meer onhandigheden dan de meeste aankomende bedienden.

Maar haar vader, in overdreven dienstijver, vergde van haar véél meer, dan hij gevergd zou