Mies Demming

MIES DEMMING.    13

je me uit de handen kunt nemen, ik had eigenlijk al lang iemand willen nemen voor dergelijk werk.”

„O, maar dan komt ze nooit verder, dan leert ze niets,” bracht mevrouw er tegen in.

„Wel ja, Moekie, al die kleine werkjes nemen niet zooveel tijd in beslag en daar tusschen door leer ik haar de grootere dingen. En als ze flink haar best doet, gaat ze naderhand naar een andere afdeeling. Je zult zien, Moekie, hoe ’n goede toekomst ze daar heeft.”

Mevrouw schudde haar hoofd en zweeg.

„En wat dolletjes, Paps, dan gaan we ’s morgens saampies weg en ’s middags komen we als twee kereltjes ons maal halen. We zullen ’t heerlijk samen hebben. Bij wie kan ik nu beter zijn, dan bij mijn bloedeigen vader. Neen, zeg ’t nou zelf, Mams. Toe, zet nu toch eens ’n beetje blij gezicht. Hè, u maakt nou altijd alles zwart en naar.”

„Da’s niet waar,” sprong de vader direct in de bres. „Je moeder is een schat, ze zegt ’t alleen maar uit bezorgdheid voor ons. Ze zal heusch naderhand wel inzien, dat ’t goed van me gezien was je bij me te nemen. Niet waar, kleintje,” zei hij, terwijl hij zijn vrouws donkere kopje naar zich toetrok. „Je weet wel, dat ik de dingen altijd goed inzie.”

En „het kleintje” had berustend geknikt en haar hoofd laten rusten tegen den schouder van den man, dien ze zoo zeer liefhad en die haar ondanks het groote leeftijdsverschil tusschen hen beiden, soms voorkwam als een groot verwend kind, dat ze met moederlijke toegeeflijkheid moest behandelen.

En ’t was gegaan, zooals ze zich voorgesteld had, dat ’t gaan zou.

De eerste weken waren een tijd van ongestoor