Mies Demming

12    MIES DEMMING.

luimen, ’t Kwam tusschen die twee nogal eens tot erge botsingen, want wist Mies door haar onweerstaanbaren humor en moppige invallen vader nog eens tot lachen te dwingen, Frans, van zijn standpunt gezien, vond ’t echt meisjesachtig en minderwaardig door grapjes te trachten het onweer tot bedaren te brengen.

Doch deze was dan weer door moeders zachte woorden te verteederen en ’t was meermalen gebeurd, dat de jongen door het kwade humeur van zijn vader voor een luttel iets veel harder gestraft werd, dan noodig was, en toch de straf zonder morren onderging, alleen omdat het angstig moederoog vroeg:

„Toe, jongen, zeg nu maar niets terug.”

Toen Mies van de H. B. S. kwam en den wensch te kennen gaf op een kantoor te gaan, had Vader in een van zijn glanzende buien goed gevonden, dat ze bij hem op bureau zou komen.

Mies, die van alles direct den zonnigsten kant zag, had het zalig en dol gevonden en ze was „den paps” om zijn hals gevlogen en het tweetal had grootsche plannen zitten smeden.

Mevrouw Demming echter, was lang niet zoo ingenomen met het plan en ze had de grootst mogelijke moeite gedaan, haar man te bewegen, Mies liever op een ander kantoor geplaatst te krijgen.

Maar ze stuitte op den onverzettelijken wil van Vader en dochter, die, als ze ’t eens met elkaar waren, hun zin tegenover haar wel wisten door te drijven.

„Pier, je bent een tobbertje,” plaagde Mies. „Je ziet van alles altijd den donkersten kant. De Paps en ik zullen ’t fijn met elkaar hebben. Wat Pappert, heb ik gelijk of niet?”

„Zeker,” stemde hij toe. „’t Zal heel geschikt zijn. Je krijgt mijn privé-bureautje en daar kun je rustig zitten. Er zijn honderde werkjes, die