Mies Demming

MIES DEMMING.    11

toiletzeep, flesschen eau de Cologne, of paren handschoenen.

„Ik kan wel een winkel opzetten,” zei ze dan naderhand tegen Mies.

„Waarom zegt u ’t hem dan niet?” vroeg de dochter.

„Och, ik ben blij, dat Vader in zoo’n prettige stemming is en de goeiert vergeet, dat hij de vorige week ook zeep voor me kocht. Hij is zoo teleurgesteld, als ik hfm zooiets zeg.”

Dus werd er gezwegen en ging mijnheer voort met bij tijd en wijle zijn echtvriendin te verrassen.

Mevrouw Demming, die tien jaar jonger was dan haar man, was door dit altijd rekening houden met haar mans stemmingen wat verwrongen.

Was ze vroeger een echt fleurig, levenslustig vrouwtje, bijna een zieltje zonder zorg, zoo was ze nu wat tobberig van aard geworden en had ze een zekere gejaagdheid over zich gekregen, die iets onrustigs aan het gezin gaf.

Al haar denken was er op gericht, het haar man naar den zin te maken, in het stipt op tijd klaar zijn met al haar huiselijk gedoe, om, als hij thuiskwam, geheel tot zijn orders te zijn, wilde hij uitgaan, samen met hem te gaan, of verkoos hij thuis te blijven, dan tot zijn beschikking te zijn, te luisteren naar wat hij goed vond haar uit de courant voor te lezen, of rustigjes met hem te babbelen.

Mies, de oproerige dochter, kwam tegen dit alles wel eens in verzet.

„Moeder, je verwent hem teveel,” was het dan. „Vader wordt zoo langzamerhand een echte despoot.”

Maar dan werd moeder boos en wilde dergelijke oneerbiedige uitlatingen niet aanhooren.

En ook de vijftienjarige zoon, de robustc Frans, mopperde vaak over Pa’s onberekenbare