Contrasten

93

in een andere plaats bent, onverbeterlijke don Juan!"

Fred moest aan deze woorden denken, toen hij zwijgend naast Norine liep.

Er was veel waars in wat Paul hem dien avond gezegd had en hij verwenschte zichzelf vaak om die halfheid. Waarom was hij niet, als zooveel andere jongelui van zijn leeftijd, die werkkracht en doorzettingsvermogen hadden en een vaste lijn volgden, die voerde tot de verwezenlijking van hun jeugd-idealen.

Reeds van zijn jeugd af was er die halfheid in hem, het nooit kunnen doorzetten van wat hem als taak gesteld werd.

De school was voor zijn ongedurigen, naar afwisseling snakkenden geest een gruwel en zonder zijn aangeboren intelligentie zou hij weinig opgestoken hebben van de leerstof.

Vlug van begrip, helder van geest, was hij in de vakken die hem lief waren een van de eersten. Wat hem geen belang inboezemde liet hij onaangeroerd, waardoor die heele schooltijd eigenlijk één groote lijdensperiode werd, zoowel voor hem, de leeraren, als zijn ouders.

En toen hij eindelijk ook het Gymnasium achter den rug had en hem de keuze werd gelaten tusschen studeeren of bij z'n vader in de zaken komen, koos hij dit laatste, niet omdat hij er zoo bijster voor voelde, maar alleen, omdat het leeren volgens een vastgesteld programma hem al dien tijd zoo'n gruwel was geweest en hij dit niet wenschte voort te zetten.