Contrasten

81

Zware, doffe slagen van neerploffende steenblokken en neerstortende sneeuwmassa's, werden als machtige donderslagen weerkaatst door de bergen.

Beneden in het dal hoorden ze bergstroomen bruisen, doch ze waren bijna niet te zien vanuit de hoogte, hier en daar kwamen ze als een smal, wit lintje tusschen de rotsspleten te voorschijn.

„Norinchen," mevrouw keerde het fijne, wat bleeke gelaat naar het meisje, ,,'t Is overweldigendl Wat is je land mooi!"

Norine wees naar een plateau waar een hut stond, omringd door banken,

,,Gaat u daar wat zitten, u kunt dan uitrusten en hebt het mooiste vergezicht, dat u zich kunt denken," Dus stegen ze nog een poosje, langs bergpassen en afgronden en bereikten zoo de hut, waarvoor ze zich neerzetten.

En mevrouw, haar hand leggend op die van haar man, fluisterde:

„Wat ben ik dankbaar, dat ik dit machtige panorama mag aanschouwen,”

„Dat hadden we een half jaar geleden niet durven hopen," zei hij en in zijn stem was een schorre klank, En beider dankbare gedachten gingen uit naar den knappen chirurg, die dit wonder bereikt had.

Aan den anderen kant van de bank zaten de twee jongelui en ook zij spraken zacht, want hard spreken is profanatie als de natuur van zoo overweldigende schoonheid is,

„lederen keer weer komt men onder den indruk

Contrasten.    6