Contrasten

78

„Ik ben heelemaal niet moe," zei mevrouw, die er opgewekt en frisch uitzag.

„Niet tegenpruttelen," gebood Norine, „eerst uw morgenrecept en dan mag u klauteren."

Dus dronken ze in de groote restauratie van het station de versterkende bouillon met een ei en bestelden er de lunch, die ze na de wandeling zouden gebruiken.

„Wat is het heerlijk rustig en dat schitterende uitzicht op de bergen, 't Is een genot om hier te zitten," vond mevrouw.

„’t Is hier meestal rustig. De meeste menschen gaan door naar Jungfraujoch," zei Norine.

Een heer, in loden cape gehuld, kwam binnen, zette zich met den rug naar hen toe aan een tafeltje neer.

„Nog een, die niet naar boven gaat en hier den omtrek komt verkennen, 'n Prettig idee, dat we nu niet heelemaal de eenigen zijn, die achter zijn gebleven."

Bij deze woorden van meneer van der Meerlen stond de man op en met een grootsch gebaar de cape om zich heen drapeerend, reciteerde hij:

„Nur wo Norine ist, da bin ich auch!"

„Fred!" schaterde Norine en toen heel verwonderd: „Hoe kom jij hier?"

„Uit den trein gesprongen, natuurlijk."

„Dat gelooven we onmiddellijk," lachte mevrouw.

„Er z ij n toch nog ridders, die iets voor hun jonkvrouw over hebben," plaagde meneer.