Contrasten

76

Miss de Bruyn negeerde de vraag en keerde zich haastig naar Paul, die slaperig en hangerig op z'n Alpenstok leunde en verveeld naar het reisgezelschap keek.

„Instappen, kinderen, instappen!" commandeerde Fred, die zichzelf de taak van leider had opgelegd en allen haastten zich naar het electrisch berg-spoortje, dat hen naar den Kleinen Scheidegg zou brengen, vanwaar het grootste deel der reizigers over zou stappen in den trein van de Jungfraubaan.

„Jullie bent toch nog echte blagen,” lachte mevrouw van der Meerlen, toen Sally en Fred vochten om het plaatsje naast Norine te bemachtigen. Het einde was, dat Fred over haar ging zitten, omdat, zooals hij zei, hij dan het mooiste uitzicht op „S e i n e Jungfrau" had.

Maar toen de trein hen voerde door het schitterend berg- en dal-landschap, langs donderende watervallen, ze uit holen en spleten het bruisende water zagen neerklateren tot het werd tot een lichtgroen meer, donkere, sombere boompartijen afgewisseld door het liefelijkst landschap, dat men zich kan denken zich voor hun oogen ontrolden, toen kwam er bij het geheele gezelschap die stille verrukking, die het spreken onmogelijk maakt.

Zelfs Sally was al haar overmoed kwijt en zat kleintjes en stil te kijken naar de wondervolle pracht van het afwisselend natuurtafreel.

En Norine, voor de zooveelste maal, genoot mee van de verrukking, die haar geboorteland gold en