Contrasten

72

„Hij komt niet bij voor ’n uur of elf,” lachte Fred. „Miss Margret, heeft u ook nog slaap?”

„In het minst niet, Mr. Dannenburch.”

„Dat is de nijd, omdat Sally en ik elkaar bij den naam noemen,” dacht Fred geamuseerd en hij herinnerde zich vol genoegen den vorigen avond, toen Sally en hij de meest moderne dansen gedemonstreerd hadden, waarbij ze partners bleken te zijn, volkomen bij elkaar passend, zoodat hun dans bij hen, die den rhytmus van hun bewegingen en passen apprecieerden, grooten bijval had gevonden.

Maar de meer bejaarden onder de gasten hadden verontwaardigd zitten kijken naar „dat malle ge-wring en geglij”. Zoo heel anders allemaal dan hun goede, oude dansen.

Ze hadden tot laat in den avond gedanst en Sally was overmoediger dan ooit geweest, had cocktails geshake’d en haar beroemde Angel-Kiss gepresenteerd aan „de Kakatoe's” en op hun nijdige weigering had ze geïnformeerd of ze soms meer van een „flem-ming Devil” hielden, die was „most strong!"

Norine, die af en toe meedanste, had haar telkens weer tot de orde moeten roepen.

Fred's gramofoon had platen gedraaid die, volgens de jongeren geweldig waren en die de ouderen genoopt hadden de leeszaal op te zoeken.

,,'t Is geen muziek meer,” had het klachtenboek gesteund, ,,'t Is of er een troep wilde beesten huilt!” En de mama en dochter hadden instemmend geknikt en heimelijk verlangd naar platen als: „O