Contrasten

68

„Aha! ik wist wel waar ik je vinden zou. Blijf je hier dineeren ook? Miss Sally heeft me als afgezant gestuurd om je te halen voor het diner. Ik moest je zeggen, dat ze rammelt!"

„Laat ze rammelen tot ze een ons weegt," snauwde Fred, die het zeer onaangenaam vond, dat het gesprek gestoord werd. „Waarom heb je haar en die saaie sijs waar ze mee samen is nu weer direct geïnviteerd om met ons te dineeren?"

„Ik dacht je aangenaam te zijn. Buitendien, jij nam direct haar invitatie aan om morgen met ons vieren naar die Jungfrau te gaan."

„Ook alweer waar," lachte Fred. „Nou, vooruit dan maar, zachte Wiener, mee aan tafel! Norinchen, kan ik je straks misschien ongestoord spreken, ik wil je vertellen van Mieke's perikelen."

„Denk er aan, dat we vanavond dansen," herinnerde Paul hem en in z'n oogen was een licht leedvermaak toen hij naar Norine keek.

„We dansen niet direct na tafel en buitendien, ik heb Fraulein Röstel iets te zeggen; dan dans ik maar niet."

„All right!" en sarcastisch lachend voerde hij Fred mee.

Norine bleef peinzend voor haar schrijftafel zitten en haar mooie, donkere oogen staarden naar één punt.

„Fred's booze geest," mompelde ze en een angst kwam over haar, een angst, die ze niet kon motiveeren en die ze eigenlijk gevoeld had van