Contrasten

34

want ze had door het ingespannen werken vergeten, dat hij wel al terug had kunnen zijn.

Onderzoekend zag ze naar hem op, nu hij terug kwam van dien zwaren gang. Ze keek echter in een gezicht, dat niet zóó somber stond als tevoren en even had ze een greintje hoop, dat er een oplossing was gevonden en ze het lieve, oude huis niet uit hoefden.

Maar het bleek al gauw, dat ze te optimistisch was geweest.

„Het is in orde, kindje," zei haar vader, zich neerzettend in zijn bureaustoel. „Hanckerl is bijzonder coulant geweest en het heeft me goed gedaan, dat hij me direct voorstelde met jou in de zaak te blijven."

„O, vader!" Norine zei het hoopvol. Maar hij schudde treurig het grijze hoofd.

,,Ik zou het niet kunnen, Norinchen. In een vreemd land en in een vreemd hotel kan ik een ondergeschikte plaats bekleeden, maar hier, in ons eigen huis op het tweede plan te staan, ik k a n het niet."

„Ik begrijp het," Norine keek hem liefdevol aan.

„Ik voel me opgelucht, dat het nu voorbij is," zei haar vader.

„Zoo is het mij ook gegaan, 't Heeft tè lang boven ons hoofd gehangen, Vadertje. Ik heb het gevoel, dat we nu betere tijden tegemoet gaan. Zal het.... zal het al gauw zijn?"

„Hanckerl wil heel vroeg in het voorjaar beginnen met de verbouwing. We zullen dus...."

Norine knikte.