Contrasten

22

haar verhaal en de lieve stem trilde, terwijl een verraderlijke traan langs haar neus naar beneden gleed.

Mevrouw maakte haar hand los uit het warme, koesterende dek en drukte de hand van het meisje.

,,Wat moet dat erg zijn voor uw vader en u," zei ze vol medegevoel.

„En dit heeft natuurlijk al lang boven uw hoofd gehangen."

„Al eenige jaren en al hoopten we altijd maar weer, dat er betere seizoens zouden komen, we zagen toch wel, dat de zaak hopeloos verloren was. Ach, we kunnen het ons zoo goed voorstellen, dat de gasten liever in die hotels gaan, waar alle moderne comfort is. Ze zijn niet allemaal zooals Professor van Buuren!"

„Ik denk, dat de gasten die u goed leeren kennen, alle denkbare comfort wel willen missen om hier te kunnen zijn," zei mevrouw hartelijk.

Maar Norine lachte eens en zei, dat de gasten die jaar op jaar terug kwamen het heusch niet deden om haar, maar alleen, omdat vader de hotelprfjzen billijker stelde dan de andere hotels.

,,En wat gaat u nu beginnen als het hotel verkocht is?" informeerde mevrouw.

„Ja, dat weten we nog niet zeker. Vader en ik willen probeeren in Nice een betrekking te krijgen, daar zit nog een oude vriend van vader, die eigenaar van een groot hotel is. Maar, 't zal zeer de vraag zijn, of hij ons allebei kan plaatsen en zonder vader.... o, ik kan er niet aan denken!"