Contrasten

122

„We hebben niets tegen Norine Röstel, je moeder en Mieke waren zelfs heel blij met het bericht, maar we willen afwachten of je door ernst en hard werken rijp toont te zijn, zoo jong al een verloving aan te gaan. Laat dus zien of het je inderdaad ernst is.'* „Zoo'n sergeant-majoor!" had Fred verwoed uitgeroepen. „Geen grein gevoel is er in dien man! Maar ze zullen het weten! Ik voer geen klep uit als ik terug ben en ik zal ze eens laten zien, wat het zeggen wil me tegen te werken als ik het goede wil. Zeg jij nu toch eens wat," dit tegen Norine, die stil voor zich uit zat te kijken. „Jij zit daar met een zondaars-gezicht en doet geen mond open. Aardig van de ouwelui, hè? Zoo begrijpend en liefhebbend! Als je goed oppast en vlijtig bent, krijg je Norientje, hoor, stoute jongen. Bah! wat zijn dat voor menschen! Een eeuw ten achter zijn ze. En jij! ik geloof, dat je 't in je hart nog met ze eens bent!"

Twee groote betraande oogen keken hem aan en Fred, die niet bestand was tegen vrouwentranen, werd onmiddellijk kalm en haar naar zich toetrekkend, zei hij teeder:

„Huil maar niet, darling en trek je er niets van aan, we doen het lekker toch en hebben gewoon lak aan den Pipa!"

Norine lachte door haar tranen heen.

„Net een stout kind ben je. We doen het lekker toch! 't Is lam, Fred, en al heb ik het verwacht, toch is 't een groote teleurstelling. We moeten ons er maar bij neerleggen. Wat geeft het of we steigeren,