Contrasten

112

De huisknecht lachte en ging zijns weegs.

Heinz smeet het costuum op een stoel en hervatte zijn gymnastische oefeningen.

„Aber Heinzchen, doch!" klonk plotseling een stem, die sterk leek op die van de Duitsche dame en Heinz, doodelijk verschrikt, keek waar die stem vandaan kwam, maar zag niets. Hij vond het griezelig en het costuum beetpakkend, rende hij er in volle vaart de deur mee uit.

„Wat zal ie 'm knijpen, als hij de dikke tante ziet," dacht Sally geamuseerd en ze had schik in haar geslaagde imitatie.

Ze krulde zich op in haar stoel, zoodat haar beenen ook onzichtbaar waren en wachtte de terugkomst van het jog af in de hoop hem nog eens aan het schrikken te kunnen maken.

De lift, die naar beneden zoefde, bracht Margret mee, die even rondkijkend en niemand ziende, zich met een handwerk in de hall neerzette, vlak bij Sally en met den rug naar haar toe.

„De lieve zuur heeft geen idee van mijn aanwezigheid. Daar moet ik partij van trekken." En Sally zon op een streek dien ze haar zou kunnen leveren.

Weer daalde de lift.

Sally durfde niet op kijken en wachtte af.

„Morning, Miss Margret."

„Ah! de zachte Wiener!" verheugde Sally zich.

Margret's begroeting was onbehoorlijk lieftallig, vond Sally.