Contrasten

111

„Ja, door weg te gaan."

„Going!"

De handen in het korte sportjasje, slenterde Sally de hall door en er niemand vindend zakte ze neer in een van de groote stoelen, waar ze, tenger als ze was, geheel in verdween.

„Wat zou het zuurtje doen?” dacht ze.

„Sinds ons zoogenaamd brouillement verdwijnt ze na iederen maaltijd. Gezellige mosch! En die twee langslapers, Paul en Fred? Ik wou, dat er iemand kwam opdagen. Ik verveel me doodelijk."

De chasseur, die haar niet zag zitten, oefende zich vlak bij haar in het maken van acrobatische toeren en Sally, hem bespiedend, moest lachen om het anders zoo deftig doende kereltje in hoogstand,

Daar kwam een van de huisknechten, over z'n arm een dames-costuum dragend.

„Heinz!" gebood hij. „Breng dat naar den kleermaker. Oppersen en ontvlekken. Quick, boy! *t Is voor kamer 64."

Heinz stond onmiddellijk recht op z'n beenen en het costuum uit de handen van den huisknecht grissend, bromde hij:

„Voor dat oude zeilschip? Ik zal hard loopen! Ze kan opvliegen!"

Sally proestte het uit. Gisteren had ze de dame van kamer 64 nog geheel verteederd hooren zeggen:

„Dieser Heinz ist doch ein ganz herziger Kerl."

En ze dacht aan alle lieve zorgjes van den kleinen huichelaar voor de dikke Duitsche dame.