Contrasten

12

dat hij op de bureau-telefoon moest letten, spoedde zich naar haar vader met een glimpje meer hoop in het hart.

Ze vond hem, zittend voor de groote, ronde tafel, met een brief voor zich.

„Meitschi, we moeten eens samen praten."

Zijn stem, die onzeker was, beloofde niet veel goeds.

,,Ik heb een brief van Onkel Heinrich gekregen."

Een schok doorvoer Norine. Onkel Heinrich had hun immers het geld voorgeschoten om het nog een jaar te kunnen volhouden.

„Hij dringt aan op terugbetaling."

Er was een lang zwijgen en Norine wrong onder tafel de handen krampachtig tezamen.

„O, waarom?" vroeg ze schor. „Hij heeft toch geld genoeg!”

„Walther schijnt schulden te hebben gemaakt, die afgelost moeten worden. Er is geen ontkomen aan, Schatzli, we moeten hem het geld terug geven.”

„Hoe kunnen we dat? Alles is toch gebruikt om hier en daar wat te vernieuwen."

„We moeten de zaak zien te verkoopen. We hadden 't al veel eerder moeten doen. Maar ach...."

Ja, ach!

Het lieve, oude huis, dat zijn ouders opgewerkt hadden en waarin hij was opgegroeid, waar hij blij zijn jonge vrouw naar binnen had gevoerd, waar zijn kinderen geboren waren.

Norine vocht tegen haar opkomende tranen.