Contrasten

101

Al wat Norine in de drie jaren, dat ze Fred kende overdacht had, het speelde zich nu weer af in haar brein en het maakte, dat ze, net als het jaar tevoren, weifelde met haar antwoord.

Fred keek naar de afwisselende aandoeningen op het zachte gelaat naast hem en hij moest zich geweld aandoen om rustig haar antwoord af te wachten.

Had hij verleden jaar niet door z'n groote onstuimigheid alles bedorven en waren ze eigenlijk niet 'n beetje kil van elkaar gegaan?

Toch had hij heel goed gezien, hoe blij haar oogen oplichtten, toen hij zoo onverwachts voor haar stond.

Wat zag ze er verbazend goed uiti Hij kende geen tweede meisje, dat zóó knap en elegant was als Norinchen. En daarbij zoo beschaafd en ontwikkeld. Hij zou zich met haar nooit behoeven te vervelen, zooals met de leeghoofdige wichten waar hij mee danste en flirtte.

't Moest al raar loopen, als hij deze keer wegging, zonder volkomen zeker te zijn, dat ze zijn vrouw zou willen worden.

Zijn vrouw! Hij kon zich er in verkneuteren. Een eigen home! waar je kon doen en laten wat je wilde! Niet altijd rekening hoefde te houden met de grillen van je huisgenooten en het vaste programma van den levensregel der oude lieden! Heavens! wat zou het fijn zijn! Als ze nu maar wilde, die kleine, mooie Norine.

't Scheen haar moeite te kosten om tot een besluit te komen. Nam ze de dingen toch maar niet zoo