Tine Durieu

„Ja, dat zal zeker wel, ze is nu wat naar huis gaan rusten.”

Men vroeg niet verder en dokter Durieu spoedde zich naar de verschillende tentjes om overal iets te koopen en het gekochte zóó ruim te betalen, dat het meestal driemaal den prijs waarvoor het genoteerd was, bedroeg.

’s Avonds werd de fancy-fair nog drukker bezocht dan dien middag. Drommen menschen stroomden naar binnen.

De tent der waarzegster scheen weer de grootste aantrekkingskracht uit te oefenen op het publiek, er stonden gestadig een massa menschen geduldig te wachten op hun beurt.

Toen klokslag negen uur het bordje „Gesloten” voor de tent gehangen werd, hoorde men van alle kanten uitroepen van teleurstelling.

Maar al heel gauw dreef de stroom af naar den foyer, die herschapen was in concertzaal, waar Ernst van negen tot tien uur vioolnum-mers ten beste zou geven.

Er was geen entrée geheven, maar aan den ingang van het zaaltje stonden twee alleraardigste knapen in page costuum, met zilveren schalen in de hand, bereid om giften te ontvangen.

Het eerste nummer speelde Ernst tezamen met zijn moeder. Het publiek was opgetogen en steeds weer moesten beiden terug komen om te danken voor het hartelijk applaus.

102