Tine Durieu

„Mispoes !” gierde Nettie. „Zoo heet ik.” „O ja,” zei de Burgemeester met het onschuldigste gezicht van de wereld.

„Maar zeg, Nettie, ik zal nu maar niet meer raden, anders raak ik al mijn dubbeltjes kwijt.” „’t Is voor die arme vrouw Steyn en haar kindertjes,” zei Nettie op zóó’n lief toontje, dat de Burgemeester haar liefkozend over ’t blonde haar streek.

„Doe dit dan in je mandje,” zei hij. „Maar oppassen, dat je ’t niet verliest.”

En Burgemeester gaf haar honderd gulden. „O, dank u wel, Burgemeester,” zei het kind blij en ze holde naar Juf toe, om het die in bewaring te geven.

„Is Tine niet hier ?” vroegen verschillende dames en heeren aan dokter Durieu, die door de zaal liep.

„Tine ?” zei hij, wat verward. „Ja, ze is wel hier, maar ze houdt zich wat achteraf. Ze heeft zich teveel vermoeid met de toebereidselen voor de fancy-fair en schijnt bovendien kou gevat te hebben, ze is tenminste flink schor en kan alleen maar zacht fluisteren.”

„Wat vreeselijk jammer. En zal ze nu vanavond Uw a.s. schoonzoon niet begeleiden ?” „Ja,” lachte dokter Durieu. „Dat kan ze zonder stem wel af.”

„Komt ze straks nog, als mijnheer van Beek speelt ?”

101