Tine Durieu

gische, ze heeft een gedecideerd Vlaamschen tongval.”

„Hoe kun je het zeggen,” zei weer een derde. „Ik kreeg den indruk, dat ze een Duitsche is.” Men was het totaal oneens over de nationaliteit van de waarzegster en men verdiepte zich in gissingen wie die vreemdelinge kon zijn, die zoo alles van hen wist.

„Hallo, hallo, hallo, menschen hier moet je zijn ! Drie grepen in de grabbelton voor één duppie ! Geen bedrog. Alles mooi en degelijk !” Bij de grabbeltonnen stond een clown, die er potsierlijk uitzag. Hij had een geel satijnen clownspak aan, waar op rug en borst de meest grappige caricaturen geschilderd waren, zoodat de menschen, alvorens ze grabbelden, eerst om den clown heen liepen om alles te bewonderen wat er op zijn costuum geschilderd was.

Hij had een vervaarlijk stemgeluid en schreeuwde de malste dingen naar het publiek, dat hartelijk lachte om zijn grappen.

„Vooruit menschen, grabbel maar ! Als mijn tonnen leeg zijn, vullen we ze weer. Hallo, hallo, wie geen dubbeltje wil geven, die betaalt maar een gulden. Vooruit maar, alles moet weg !” Het geld stroomde naar binnen bij clown Jimmy en telkens weer moesten de tonnen bijgevuld worden.

De clown, waarin ge waarschijnlijk reeds Wim herkend hebt, wreef zich van blijdschap

9»