Tine Durieu

feestgebouw, waar op de laatste minuut nog honderden dingen te verzorgen waren.

Mevrouw van Beek, mevrouw Cortelingen en Juffrouw Bergsma waren eveneens naar de zaal gegaan, om de laatste hand te leggen, aan de tent die ze met haar drieën zouden beheeren.

Want Tine had allen aan het werk gezet voor het goede doel.

Ook Nettie en Juf, die dien middag zouden komen, kregen een werkend aandeel.

Het was een geluk, dat het huis van dokter Durieu zoo groot was, want alle hulp van buiten logeerde bij hem.

Wim, die op zich genomen had, voor de grabbeltonnen te zorgen, kwam gelijk met Nettie en Juf.

„O, m’n hoofd loopt om,” riep Tine in wanhoop, toen ze met Daatje, de werkmeid, de verschillende logeerkamers in orde maakte.

„Hebben we nu geen een vergeten, Da ? Kunnen ze allen slapen ?”

„Ja, juffer Tine,” lachte Da. „Er is d’r geen een over geslagen.”

„En luister nu eens goed, Da. Op mijn kamer staat een koffer, die breng je tegen twee uur naar Concordia en je geeft hem af aan mijnheer Baars, die weet er van en zal wel zorgen, dat ie op de goede plaats komt. Maar denk eraan, Da, alleen aan Meneer Baars zelf, aan geen sterveling anders.”

90