Tine Durieu

„Goed,” zei ze direct vol vertrouwen.

„Ik zal hard studeeren en dan zal het wel lukken. Geef je me straks de muziek ?”

„Ik zal ze direct voor je halen, kindje.”

Er werd die week verbazend hard gewerkt om de fancy-fair klaar te krijgen.

Ieder zorgde voor zijn eigen tentje en beijverde zich het zoo mooi mogelijk te maken.

De eigenaar van het groote feest-gebouw Concordia had geheel belangeloos de groote concertzaal afgestaan en den daaraan verbonden foyer.

Zelf hielp hij mee alles in orde te brengen en daar hij een handig man was, had iedereen zijn hulp noodig en werd hij van het eene eind der zaal naar het andere geroepen.

Er waren groote advertenties geplaatst en verder in alle winkels aanplakbilletten die vermeldden wat er al op de fancy-fair te hooren en te zien was en als grootste attractie de aankondiging van het optreden van den beroemden violist Ernst van Beek.

En nu was de groote dag aangebroken, de dag, die vele verrassingen zou brengen, want men had alles zooveel mogelijk geheim gehouden.

In den huize Durieu stond alles op stelten. Tine was zóó druk in de weer, dat ze, volgens haar zeggen, bijna haar Ernst vergat.

De drie broers holden af en aan naar het

89