Tine Durieu

„Mevrouw Cortelingen, mag ik eens ’n ernstig woordje met u spreken. Ik wou Uw raad weer eens in winnen.”

„Ik geloof, dat ik wel kan raden, wat Uw hart bezwaart,” zei mevrouw Cortelingen op den haar eigen hartelijken toon.

„Tine heeft u zeker alles verteld,” veronderstelde dokter Durieu.

„Ze heeft me alles geschreven en verteld,” stemde mevrouw toe.

„Voelt u, hoe moeilijk dit alles voor mij is,” zei dokter met een zucht.

„Ja, ik voel volkomen, hoe zwaar ’t U moet vallen, Uw kind toe te vertrouwen aan „een artist.” Maar, beste mijnheer Durieu, zoo zonder eenigen angst als ik mijn Dé aan een artist gaf, zoo veilig kunt u het ook doen. Ernst is van hetzelfde soort als Wim, alleen is hij nog veel ernstiger, wat zeker nog meer waarborg tot Tines geluk geeft. Kijk eens, beste dokter, de kinderen hebben elkaar zoo hartelijk lief en na al wat Tine me verteld heeft, zijn ze als geschapen voor elkaar. Mag dan zijn kunstenaarsschap een beletsel zijn om die twee zoo gelukkig te maken als ze verdienen te worden ? Kom, zet u over dat vooroordeel heen en geef de kinderen aan elkaar, u zult er geen berouw van hebben, dat weet ik zeker.”

Dokter Durieu bleef eenigen tijd in gepeins verdiept. Hij overwoog de woorden van de

81