Tine Durieu

hem beginnen. Wat moet er van die schapen van kinderen terecht komen.”

„Stil maar, vrouw Steyn,” troostte Tine. „We zullen je wel helpen. Je kunt toch op ons allen rekenen. Kom, ga maar bij hem zitten en houd zijn hand vast, misschien voelt hij het.” Zacht troonde ze de vrouw mee naar de bedstee en drong haar op een stoel.

De kinderen, die met Klaas, angstig in een hoek van de kamer stonden, keken met groote verbaasde oogen naar moeder, die plotseling stil was geworden en roerloos bij vader zat.

Daar ging de deur open en kwam, met ontsteld gelaat, dokter Durieu binnen.

Eén blik op den gewonden man en hij wist genoeg.

„Ga jij even met de kinders in de keuken, Tine,” sprak hij op zijn gewone rustige manier.

Tine verwijderde zich vlug met het heele troepje.

Vrouw Steyn was opgestaan, om plaats te maken voor den dokter.

„Hopeloos,” zei dokter zacht tegen Herman, nadat hij den pols gevoeld en geluisterd had naar den hartslag.

„’t Kan niet lang meer duren.”

„Dokter,” snikte vrouw Steyn. „Och, dokter, is er dan heelemaal geen hoop meer ?”

„Neen, arme vrouw. Er is geen hoop meer, hij is tè zwaar gewond. En wees maar blij, dat

76