Tine Durieu

als een kreeft en vingers als garnalen. Ik zou me dus maar niet haasten.”

„Hadt je ’m maar !!” plaagde Tine terug. „Jij wordt een brommerige, nare vrijgezel! Je laat alle meisjes je neus voorbij gaan.” „Reken maar !” lachte haar broer.

„O, Paps, daar zit wat achter,” dolde Tine. „Toe Her, vertel eens, ken ik haar, is ze knap ?” „Hoor nou zoo’n vraagal,” ontweek Herman de vragen van zijn nieuwsgierige zus. „Als je zoet bent, vertel ik je er wel eens wat van.” „Paps, weet jij het ?” vroeg Tine, terwijl ze haar Vader naar diens studeerkamer volgde. „Misschien,” lachte deze geheimzinnig. „Jakkes, wat een draken zijn jullie !” riep Tine woedend.

„Wacht je tijd maar af, juffertje-ongeduld,” kalmeerde Herman.

„Ik wil ’t niet eens meer weten,” zei Tine vol beleedigde majesteit.

„Dat zeggen kleine meisjes altijd, als ze iets graag willen weten,” zei de onverbeterlijke Herman.

„Paps, wanneer zal ik naar Dé gaan ?” vroeg Tine, Hermans antwoord negeerend.

„Ik zou nog een paar daagjes wachten, lieveling,” zei dokter Durieu. „Ik denk zoo, dat Mevrouw Cortelingen of Wim je wel een briefje zal sturen en dan hoor je meteen wanneer Dé je hebben kan.”

10